“เมื่อตอนนี้เธอยังมีฉันอยู่ โปรดพูดว่า “รัก”

จงกอดฉันอย่างที่ใจเธอคิด

เพราะเราไม่รู้หรอกว่า …

จะมีวันพรุ่งนี้สำหรับเราอีกไหม ?”

คนเราก็แปลก ทำไมต้องรอที่จะทำดีต่อกัน แค่จะบอกรักกัน กลับไม่อยากพูด ผลัดวันประกันพรุ่ง บอกว่า เดี้ยวค่อยบอกพรุ่งนี้ก็ได้ เอาไว้ก่อน? บอกทำไม คบกันมาตั้งนานแล้วไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ เขารู้อยู่แล้วหล่ะว่ารัก…..

ทำไมเรามั่นใจว่า เราจะมีวันพรุ่งนี้หล่ะ ทำไมเราต้องรอ ทำไมต้องพรุ่งนี้ ? หากเกิดอะไรขึ้นกับคนที่เรารักหล่ะ เราจะเสียใจไหม ถ้าเขาไม่ได้ยินคำว่ารัก จากเราอีกแล้ว อ้อมกอดที่เรากอดเขาไม่สามารถสัมผัสได้อีกต่อไป กับข้าวฝีมือของเรา เขาจะไม่มีวันได้ลิ้มรส เสียงหัวเราะจะไม่มีวันได้ยินอีก….. แล้วเราจะทำยังไง.. ร้องไห้ เสียใจ ตีโพยตีพาย แล้วจะได้อะไรขึ้นมา

ทุกอย่างกลายเป็นควัน ทุกอย่างดับสลาย และไม่มีวันที่จะย้อนวันเวลากลับมาได้อีก

อย่าให้มันสายเกินไปเลย ลองหันกลับดู เรายังโชคดีที่ เรายังมีคนที่เรารักอยู่เคียงข้าง ให้หัวเราะและยิ้มได้ อย่าให้ทุกวันที่เรามีเขาอยู่ กลายเป็นความชินชา ปล่อยเวลาให้ผ่านโดยให้ความเคยชินทำให้ไม่เห็นคุณค่าของกันและกัน เราไม่มีทางรู้หรอก ว่าเราจะมีเวลาในโลกนี้อีกนานแค่ไหน ….

อย่าให้เราต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ แล้วค่อยมาบอกว่ารัก เพราะมันสายเกินไป …. เพราะเขาไม่มีโอกาสที่จะได้ยิน

ทำให้คนที่เรารักรู้ว่า เรารักเขามากแค่ไหน กอดเขาให้เต็มอิ่ม อยู่กับเขาให้มีความสุข เก็บเกี่ยวเสียงหัวเราะ และรำลึกถึงความทรงจำระหว่างคุณสองคนว่าเราอยู่ด้วยกันทุกวันนี้ได้เพราะว่าความรัก ทำทุกนาทีให้มีค่า…. เพราะเมื่อวันนั้นมาถึง คุณจะไม่เสียใจ จะไม่ฟูมฟาย จะไม่โทษตัวเองว่า “ถ้ารู้อย่างงี้ ฉันจะ ……”

เพราะทุกคนในโลกนี้ ต้องเจอกับการจากลา ไม่ว่าจากเป็นหรือจากตาย ทุกคนต้องล้วนพบเจอ เพราะมันคือสัจจะธรรมของโลกใบนี้ ฉะนั้น อย่าประมาทกับความสัมพันธ์ในทุกๆด้านของคุณ จงระลึกอยู่เสมอว่า “วันนี้คุณทำดี และบอกรักกับคนที่คุณรักแล้วหรือยัง”

และทุกๆ เช้าที่คุณตื่นขึ้นมา ให้ระลึกอยู่เสมอว่า “ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของคุณ คุณจะทำอะไรให้กับคนที่คุณรัก”

ถนอมความรัก ณ ปัจจุบันขณะ ด้วยจิตแห่งความเมตตา โอบอุ้มหัวใจแห่งรักด้วยความอ่อนโยน รับฟังและเคารพซึ่งกันและกัน จะนำพาความสัมพันธ์ให้มีความอบอุ่นและยืนยาว